سلام
من تازه با پدیده ی ادبی پست مدرن آشنایی اندکی پیداکرده بودم (البته الآن هم نمیگویم که آشناییم نسبت به آن زمان بیشتر شده است. ) که از طریقی که الآن درخاطرم نیست به وب نوشت جدید خانم اختصاری رهنمون شدم. ایشان درآن موقع درپایان مطلب مفصلشان غزل پست مدرن بسیار زیبایی نوشته بودند که من واقعا از خواندن آن لذت بردم و از آن پس بود که وبلاگ سایر پست مدرنیست ها سرک میکشیدم یا کتاب هایشان را دانلود میکردم. ولی یک چیزی گریبان من را رها نمیکرد و آن همان غزل زیبا بود که با کلیک کردن در اینجا  آن را در انتهای مطلب ایشان تحت عنوان "ماه پشت ابربود" خواهید یافت. مطلع آن اینچنین است:

دهان واشده ی ماهی
که گیرکرده به قلاب و ...

ازخانم اختصاری تشکرمیکنم بابت این که زحمت کشیدند ودروبلاگ قبلی ام آن را به عنوان یک یادگاری به یادماندنی یادداشت نمودند ...

چندی پیش دوست وبلاگی خوب و خوش بیانم میم میم نهفته درخصوص رویای زیبایش مبنی بر رویش گیاه افتابگردان از دهان دوست مهربانش نوشته بود که آن هم مثل آن غزل بسیار برای من گیرایی داشت. چه خوب بود آدمها میتوانستند درمعده شان گیاه بکارند و آن گیاه از دهانشان سبز شود. البته من به شخصه دوست دارم گیاهان دیگری غیراز افتابگردان ازدهانم برویند. مثلا بوته ی توت فرنگی یا درختچه ی آلوبالو یا تمشک یا حتی گیاه گرمک!

آنچه در ادامه ی مطلب خواهید خواند برداشت آزاد و تصویرذهنی من ازدومقوله ی فوق الذکر بود و میدانید که تصاویرذهنی لزوما واقعی و قابل باور نیستند. قسمتهایی که درابتدای هربند با رنگ سبزنوشته شده بخشهایی از غزل است که مستقیما نقل قول نموده ام. لطفا مرا از بررسی و نظرخود بهره مند سازید.

"من و تو" * بارهادراین خصوص صحبت کردیم که باید دست ازحسادت ورزیدن به "خوابهای طلایی" ** من برداری. این خوابها تنها اندوخته های پرارزشی هستند که من پس از این همه سال، گل یا پوچ عشق باتو بازی کردن وهرروزبازگرداندن توبه دماغ فیلی که ازآن میفتادی وشریک شدن درتنهایی هایم باخودم، جمع آوری کرده ام. خودت را به سختی نینداز! با گفتن اینکه خوابهایم طلایی نیستند وآنهارا آب طلا داده اند نمیتوانی مرامأیوس کنی! اصیل وزرین بودن خوابهایم راتمام زرگری های برهنه ی نگاهت تاییدکرده اند.
آیا توفکر میکنی میخواهم آنهاراباکسی دیگر شریک شوم که اینچنین حسادت میکنی؟! آخرازخودت نمیپرسی چه کسی غیرازخودم توانایی تحمل سنگینی این همه طلارابردوش خوددارد؟!نمیگویی اگرهرکسی غیرازخودم بخواهدآنهارادرکوچه و خیابان برگرده ی ضمیرناخودآگاهش جابجا کند پلیس بی مروت زندگی اورادستگیرمیکند؟! این فقط من هستم که میدانم رویاهای زرینم راچگونه ازچشمان رئالیست و بی مروت زندگانی پنهان سازم که آنهاراتوقیف نکند. تنهامن هستم که فتیله ی فانوس امیدراباآب طلای خیالم اندودمیکنم و میسوزانم. پرنورترمیسوزد! باور کن! وگرنه توکدام رئالیست خوشبختی رامیشناسی که هرروزصبح کهازبسترخواب برمیخیزد باشادمانی فریادبزند: "آآآآآه زندگی ... توچه همبسترخوبی هستی!" بیشتر ایشان دراین مواقع میگویند: "آآآه زندگی ... فقط یک ساعت ما را نکن!" بیشترشان همیشه باردارهمبستری های 24ساعته شان بازندگانی هستند. من ازمعدود "سورئالیست هایی هستم که زندگی برای جلوگیری ازبارداری اش همیشه بهانه ی می آورد که "عادت ماهیانه" است.

*: من و تو نام یک کانال تلویزیونی(ماهواره ای) ایرانی است. هه هه!

**: خوابهای طلایی نام یک آهنگ بسیارمعروف اجراشده توسط مرحوم جوادمعروفی است.

اگنس سیسیلیا در وبلاگش جوابیه ی جالبی بر این شکواییه ام نوشته که خواندنش خالی از لطف نخواهد بود.

http://agnes-cecilia.blogfa.com